J

J (minuskuła: j) (''jot'', ''jota'') – dziesiąta litera alfabetu łacińskiego, trzynasta litera alfabetu polskiego. Pierwotnie była jedynie wariantem graficznym litery I. W pisowni polskiej J służy głównie do zapisu półsamogłoski przedniej /j/ (niesylabicznego i). W alfabecie łacińskim J występuje od XII w., w polskim występuje od XVII w..

Współcześnie litera j jest używana do oznaczania głoski: * // w językach bałtyckich, słowiańskich, uralskich oraz w językach germańskich (oprócz angielskiego, luksemburskiego oraz scots), a także w języku esperanto i włoskim * // w języku konkani i w części języków afrykańskich * // w języku Kiowa * // lub // w języku hiszpańskim * // w języku azerskim, francuskim, katalońskim, portugalskim, rumuńskim, tatarskim i tureckim * // w języku angielskim, indonezyjskim, malajskim, turkmeńskim i w części języków afrykańskich

Litery j używa się w oficjalnych transkrypcjach z następujących języków azjatyckich: * głoski // w języku kantońskim w transkrypcji jyutping * głoski // w języku paszto w standardowej transliteracji na alfabet łaciński * głoski // w języku japońskim w transkrypcji Hepburna * głosek // i // w języku koreańskim w różnych metodach transkrypcji * głoski // w języku chińskim mandaryńskim w transkrypcji pinyin

Źródło: Wikipedia